دلایل انجام ارتودنسی

دلایل انجام ارتودنسی

متخصص ارتودنسی از یک مجموعه ابزارهای درمانی دندان پزشکی استفاده می کند که شامل هدگیر، بست، براکت، و موارد مانند آن است. از این ابزارها برای انجام فعالیت های زیر استفاده می شود:

• بستن فاصله بین دندان ها
• مطمئن شدن از تراز بودن سر دندان ها با یکدیگر
• راست کردن دندان های دارای انحراف (مرتب کردن دندان)
• بهبود وضعیت صحبت کردن یا غذا خوردن (عملکرد دهان)
• بهبود سلامتی بلند مدت لثه ها و دندان ها
• جلوگیری از فرسایش یا ایجاد آسیب بلند مدت در دندان ها
• درمان وضعیت نامناسب گاز گرفتن (مال اکلوژن):  فک و دندان بعضی کودکان به نحو مناسب رشد نمی کنند. به این ترتیب مال اکلوژن به ایجاد انحراف در رشد دندان، عدم قرارگیری مرتب دندان ها نسبت به یکدیگر و وجود مشکل در ارتباط با تماس دندان های بالا و پایین در دهان اشاره دارد (دو کمان دندان در بالا و پایین دهان). این مشکلات می تواند به خاطر آسیب وارد شده به دندان ها یا استخوان های صورت، مکیدن زیاد انگشت شست، یا به خاطر برخی دلایل ناشناخته برای فرد ایجاد شود.
• مکیدن شست (مکیدن انگشت): می تواند باعث تغییر شکل دندان و استخوان زیر آن شود. به منظور بازیابی فرآیند رشد عادی، لازم است که عادت مکیدن شست ترک شود. معمولاً مال اکلوژن نمی تواند بر سلامت فیزیکی فرد تاثیر گذارد و این موضوع یک بیماری نیست، بلکه در حقیقت انحراف در وضعیت عادی دندان ها می باشد. به هر حال، این مشکل می تواند بر ظاهر صورت فرد و نیز ظاهر دندان ها تاثیر داشته باشد و به همین خاطر می تواند باعث خجالت فرد یا عدم اعتماد به نفس وی یا حتی ابتلا به افسردگی شود. در حالت های جدی، مال اکلوژن می تواند بر توانایی خوردن غذا، صحبت کردن و نیز حفظ بهداشت دندان ها تاثیر با اهمیت داشته باشد.

جلو بودن دندان‌های بالا هنگامی رخ می‌دهد که فک و دندان‌های بالا بر فک و دندان‌های پایین، شدیداً همپوشانی دارند. ارتودنسی فک بالا در اصطلاح دندانپزشکی، به معنی جلو بودن دندان‌های بالاست و هنگامی به کار می‌رود که دندان‌های فک  بالا جلوتر از مرز عادی تماس‌ با دندان‌های فک پایین قرار بگیرند.

مشکل جلو بودن دندان‌های پایین که اغلب به عنوان نوعی نامرتبی دندان‌ها شناخته می‌شود، یک مشکل دندان است که باعث می‌شود فک پایین از حالت معمول جلوتر آمده و به صورت غیرعادی حالت برآمده به خارج داشته باشد. به این ترتیب بسیاری از مواقع دندان‌های پایین تا حدودی بر روی دندان‌های بالا هم‌پوشانی پیدا خواهند کرد. به منظور آشنایی بهتر با مشکل جلو بودن دندان‌های پایین، در جلوی آینه ایستاده و جلوآمدگی دندان‌های خود را با توجه به موقعیت جلوتر دندان‌های پایین در مقایسه دندان‌های بالا تشخیص دهید. برخلاف اورجت، که به نسبت تعداد زیادی از افراد به آن دچار هستند، نیاز به ارتودنسی فک پایین  فقط ۵ تا ۱۰۰% جمعیت جهان را تحت تاثیر خود قرار داده و اغلب در بین مردم آسیا مشاهده می‌گردد.

سن مناسب

ارتودنسی معمولاً تا زمانی که کودک به سن حدود 12 یا 13 سالگی برسد، شروع نمی شود. در این سن دندان های کودک رشد کرده و کامل شده است. در برخی موارد، اگر مشکلات دندان قابل توجه نباشد، درمان می تواند چند سال بعد نیز شروع شود. کودکانی که دارای مشکل شکاف کام و شکافتگی سق دهان هستند، احتمالاً لازم است قبل از کامل شدن رشد دندان  های آنها در بزرگسالی روش های درمانی ارتودنسی دندان را مورد استفاده قرار دهند.

شکاف کام و یا لب در جلوی دهان، یا همان عارضه لب شکری می تواند موجب مشکلات دندانی مختلفی شود. این مشکلات می  تواند در سایز، تعداد، شکل و موقعیت دندان های شیری و یا دائمی ایجاد شود. دندان هایی که در ناحیه ی شکاف قرار دارند، مخصوصا دندان های پیشین جانبی، در اثر شکاف کام و لب بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند. شکاف لب و کام بین دندان های نیش و دندان های پیشین ایجاد می شود. در برخی موارد ممکن است دندان پیشین کلا وجود نداشته باشد. در سایر موارد ممکن است دوتایی شدن دندان‏ های پیشین اتفاق بیفتد، به طوری که در هر سمت شکاف یکی از آن دو قرار گیرد. در موارد دیگر ممکن است دندان پیشین و یا سایر دندان ها وجود داشته باشند اما دارای شکل، تاج و ریشه ی غیرطبیعی باشند.

لازم به ذکر است که در صورت تشخیص دندانپزشک می توان روش درمانی ارتودنسی پیشگیری را زودتر بطور مثال در سن 6 یا 7 سالگی شروع کرد، مزیت شروع درمان در این سن به دلیل در حال رشد بودن فک و دندان ها می باشد، زیرا در این وضعیت بهتر می توان اقدام به مرتب نمودن دندان های نامرتب و کج نمود و در نتیجه موقعیت قرار گیری دندان های دائمی پس از رشد بهتر می باشد. البته این موضوع بدان معنا نیست که در سنین بالاتر نیاز به اصلاح نیست اما نکته حائز اهمیت این می باشد که در این حالت طول زمان درمان ارتودنسی دندان کوتاهتر  و گستره آن کمتر می شود.

مراحل

مراحل ارتودنسی شامل:

بهداشت مناسب دهان

قبل از شروع درمان ارتودنسی لازم و ضروری است. هنگامی که ابزارهای لازم بر روی دندان قرار گیرد، احتمال باقی ماندن غذا بر روی دندان و زیر این ابزارها افزایش پیدا می کند و به همین خاطر بیمار به مسواک زدن دقیق تر و جلوگیری از پوسیدگی دندان در طول مدت ارتودنسی درمان نیاز خواهد داشت. به هر حال بیمارانی که از سطح مناسب بهداشت دهان برخوردار  نباشند، به احتمال بیشتر پس از شروع دوره درمان با پوسیدگی دندان های خود مواجه خواهند شد.

تشخیص مشکلات دندان

ارزیابی – متخصص ارتودنسی وضعیت دندان های بیمار را ارزیابی کرده و نحوه رشد آنها بدون استفاده از روش های ارتودنسی را پیش بینی می کند. در این مرحله فعالیت های زیر ممکن است توسط پزشک انجام شود:

• بررسی سابقه کامل درمانی و بهداشت دندان های بیمار
• معاینه فیزیکی
• تهیه عکس رادیولوژی از دندان و فک
• تهیه مدل خمیری از دندان ها

هنگامی که این ارزیابی انجام شد، متخصص ارتودنسی درباره روش درمان تصمیم خواهد گرفت.

بهداشت دهان با ارتودنسی

هر بار که خوراکی شیرین یا نشاسته‌ای را در دهان می‌گذاریم، محیط مناسبی برای باکتری‌های دهان فراهم می‌شود.این باکتری‌ها با تولید اسید می‌توانند مینای دندان را حل کرده و سبب ایجاد پوسیدگ...ی شوند. 
در زمانی که براکت‌های ارتودنسی روی دندان‌ها هستند، محل ایده‌آلی برای تجمع خرد‌ه‌های غذایی و باکتری‌ها به  وجود می‌آید که می‌تواند موجب ایجاد پوسیدگی در محل شود. پس باید در مورد خوردن خوراکی‌های شیرین دقت بیشتری به خرج دهیم و تا حد ممکن آنها را محدود کنیم. کشمش، بیسکوییت، عسل و میوه‌های خشک خوراکی‌هایی هستند که می‌توانند احتمال بروز پوسیدگی را در این دوران افزایش دهند. 
خوردن خوراکی‌های سفت و چسبناک هم می‌تواند سبب شکسته‌ و یا کنده شدن سیم‌ها و براکت‌های ارتودنسی شود. پس در این زمان ازجویدن یخ، آدامس‌های سفت،، تافی‌ها، هویج خام، سیب درسته و یا نان‌های سفت اجتناب کنید. توصیه شده که میوه، سبزی‌های خام و غذاهای سفت را تکه‌تکه کرده و بعد در دهان قرار دهید. 
در روزهای اول نصب براکت‌ها هم، از آنجا که دندان‌ها قدری حساس هستند، بهتر است تا حد امکان ازغذاهای نرم استفاده شود.
همان‌طور که اشاره شد، براکت‌ها محل خوبی برای تجمع غذاها و باکتری‌ها هستند. اگر این محل‌ها را به خوبی تمیز نکنیم، لثه‌های ملتهب و خونین، بوی دهان و خطوط سفید رنگ پوسیدگی در اطراف براکت‌ها درانتظارمان خواهند بود. پس حتما بعد ازهر وعده غذا باید دندان‌ها را به خوبی تمیز کرد و همچنین وقت بیشتری را برای مسواک‌زدن صرف کرد. اغلب در کودکان توصیه می‌شود که همیشه یک مسواک کوچک همراه داشته باشند تا بتوانند خارج از خانه هم دندان‌های خود را تمیز کنند. 
بعضی مسواک‌های مخصوص هم برای بیماران ارتودنسی ساخته شده‌اند که تمیز کردن اطراف براکت‌ها را ساده‌تر  می‌کند. علاوه بر اینها، استفاده روزانه از دهان‌شویه‌های حاوی فلوراید هم ضروری است تا بتوان احتمال بروز پوسیدگی‌ را کاهش داد. نخ دندان هم فراموش نشود. هرچند که استفاده از آن در حالی که براکت روی دندان نصب شده به طور قطع ساده نیست اما با کمی حوصله و تکرار می‌توان این کار را انجام داد. البته نخ دندان‌های مخصوصی هم به بازار آمده که برای بیماران ارتودنسی ساخته شده و استفاده از آن در این دوران راحت‌تر است.

ارتودنسی بزرگسالان

یکی از سوالات مهمی که در بین بیماران ارتودنسی به خصوص بیماران بزرگسال رایج می‌باشد امکان انجام درمان ارتودنسی در بزرگسالان است. از مراجعات مکرر این افراد و بیاناتشان این گونه بر می‌آید که باور عمومی در این مورد این است که درمان ارتودنسی تنها در کودکان و نوجوانان امکان پذیر است و با افزایش سن امکان انجام این درمان سودمند کاهش یافته و به تدریج از بین می‌رود و یا در صورت انجام این درمان در بزرگسالان نتیجه کسب شده پایدار نبوده و دندان‌های بیمار به حالت اول باز خواهند گشت. با توجه به اهمیت آگاه شدن مراجعین گرامی در این زمینه و به منظور رفع ابهامات مربوطه بر آن شدیم تا در  این مقاله اطلاعات مختصری را پیرامون این موضوع به شما تقدیم نماییم.

در ابتدا باید گفت که انجام درمان ارتودنسی در بالغین و بزرگسالان به هیچ وجه غیر ممکن نیست و بزرگسالان محترم نیز می‌توانند از این خدمات بهره بگیرند ولی در این زمینه محدودیت‌هایی وجود دارد. به طور کلی سرعت حرکت دندان‌ها در شرایطی که نیروی مناسب به دندان وارد گردد و بیمار در سن ایده‌آل (که حوالی نوجوانی است) قرار داشته باشد در حدود 11 میلی‌متر در ماه است. این سرعت با افزایش سن به دلایلی کاهش می‌یابد. یکی از این دلایل افزایش تراکم استخوان در افراد بزرگسال نسبت به نوجوانان است.
همگی می‌دانیم که دندان‌ها در یک حفره استخوانی قرار دارند و طبعاً در درمان ارتودنسی می‌بایست در همین بستر استخوانی حرکت کنند به طوری‌که بتوانند ارتباط حیاتی خود را همواره با بافت زنده پیرامون خود حفظ نمایند. طبیعی است که افزایش تراکم استخوان احاطه کننده دندان موجب کند شدن فرآیندهای تامین کننده حرکت دندان می‌گردد.
دلیل دیگر افت سرعت حرکت دندان در بالغین کاهش سطح متابولیسم و فرآیندهای رشدی افراد است. در بیماران نوجوان که فرآیندهای رشدی و متابولیکی در سطح بالایی در جریان است٬ فرآیندهای متابولیکی که مسئول حرکت دندان‌ها می‌باشند نیز از این قاعده مستثنی نبوده و به طور فعال‌تری عمل کرده و موجب حرکت دندان می‌گردند در حالی‌که در افراد بالغ با کاهش سطح فعالیت این فرآیندها حرکت دندان‌ها نیز کندتر انجام می‌گیرد.
محدودیت دیگری که تقریباً به طور مطلق در بزرگسالان وجود دارد انجام درمان‌های تغییر رشد (GROWTH MODIFICATION) می‌باشد. همان‌گونه که در مقالات قبلی گفته شد در مواردی که مشکلات اسکلتی در نوجوانان در حال رشد وجود دارد می‌توان با بهره گیری از بعضی وسایل شامل انواعی از پلاک‌های متحرک تغییراتی را در روند رشدی بیمار در جهت بهبود وضعیت اسکلتی‌اش ایجاد کرد که این امکان در بیماران بزرگسال به دلیل توقف رشد فعال وجود ندارد و لذا در صورت وجود مشکلات اسکلتی در بزرگسالان امکان انجام درمان‌های مذکور منتفی بوده و می‌بایست به راه‌های جایگزین نظیر درمان‌های توأم ارتودنسی و جراحی یا ارتوسرجری روی آورد.

از محدودیت‌های دیگر در بزرگسالان مشکلات موجود در بافت‌های نگهدارنده دندان‌ها یا بافت‌های پریودنتال می‌باشد. این بافت‌ها شامل لثه و استخوان‌های احاطه کننده دندان‌ها هستند. احتمال وقوع  بیماری‌های لثه و بافت‌های پریودنتال با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد. این بیماری‌ها معمولاً موجب تحلیل لثه و استخوان نگهدارنده دندان‌ها می‌گردند به طوری‌که در موارد حاد این بیماری‌ها اعمال نیروی ارتودنسی به دندان موجب تشدید روند این بیماری‌ها شده و گاهی موجب از دست رفتن دندان می‌گردد.
از محدودیت‌های دیگری که در درمان‌های ارتودنسی در بزرگسالان دیده می‌شود وجود ترمیم‌های دندانی متعدد در برخی بیماران شامل روکش‌ها و لامینیت‌های چینی و پر کردگی‌های وسیع دندانی و همچنین وجود نواحی بی‌دندانی است که می‌توانند نصب وسایل ارتودنسی را محدودتر و پیچیده‌تر نمایند.
در اینجا لازم به ذکر است که موارد ذکر شده در بالا به معنی عدم امکان انجام درمان در بزرگسالان نمی‌باشد و در صورتی‌که بیمار کاندید انجام این درمان باشد٬ پزشک متخصص می‌تواند با در نظر گرفتن محدودیت‌های موجود در آن بیمار خاص و در میان گذاشتن آنها با بیمار اقدام به طرح‌ریزی بهترین طرح درمان و اجرای آن بنمایند. به این ترتیب طرح درمان در بالغین با محدودیت‌های فوق می‌بایست حتی الامکان شامل محدوده کمتری از حرکات دندانی بوده و در عین حال حداکثر خواست بیمار را تأمین نماید.
در مواردی که بیماری‌های لثه و بافت‌های نگهدارنده در وضعیت حاد قرار دارند ابتدا باید بیمار به متخصص لثه ارجاع شده تا اقدامات لازم به منظور کنترل بیماری حاد لثه توسط متخصص مذکور صورت پذیرد و پس از بر طرف شدن بیماری حاد، اقدام به آغاز درمان ارتودنسی گردد. در مواردی نیز درمان ارتودنسی در بزرگسالان به عنوان یک درمان جنبی یا تکمیلی در جهت فراهم نمودن شرایط لازم برای انجام درمان‌های  ترمیمی دیگر انجام می‌گردد. مثلاً زمانی‌که بیمار نیاز به قرار دادن یک ایمپلنت و یا روکش‌های جایگزین برای دندان‌های از دست رفته دارد و موقعیت دندان‌های مجاور ناحیه طوریست که مانع قرار دادن ایمپلنت و یا روکش مناسب بر روی آنهاست٬ درمان ارتودنسی به منظور اصلاح موقعیت آنها تجویز می‌گردد، بدیهی است که در این موارد وسایل ارتودنسی طوری قرار داده می‌شود که اهداف درمان متمرکز به  همان ناحیه مورد نظر باشد.در پایان لازم به یاد آوری است که درمان ارتودنسی در بزرگسالان غیر ممکن نبوده و با توجه به شرایط دندان‌ها و بافت‌های نگهدارنده و شرایط عمومی بیمار در جهت اصلاح ناهنجاری‌های موجود و بهبود زیبایی و عملکرد دهان و دندان بیمار و هم چنین ایجاد زمینه مساعد برای انجام درمان‌های دیگر دندان‌پزشکی٬ توسط متخصصین مجرب و آگاه قابل انجام می‌باشد و در صورتی‌که درمان توسط متخصص ارتودنسی با رعایت استانداردها و موازین لازم صورت گیرد٬ ثبات نتیجه درمان نیز رضایت بخش خواهد بود. ضمنا پیشرفت‌های اخیر بسیاری از محدودیت‌های ارتودنسی در بزرگسالان را برطرف نموده و انجام این درمان را  در آنها با سهولت بسیار بیشتر و در زمان کوتاه‌تری امکان پذیر کرده است. در مقاله‌ی دیگری به تفصیل به پیشرفت‌های مذکور پرداخته شده است.

بهترین زمان برای ارتودنسی

بهترین سن برای ارتودنسی بین 10 تا 14 سال می باشد. در این سن سر و دهان کودک در حال رشد می باشد و به همین دلیل ردیف کردن دندان ها راحت تر است ولی امکان ارتودنسی در هر سنی وجود دارد. امروزه ارتودنسی بزرگسالان مورد توجه  علاقه مندان قرار گرفته است.

ارتودنسی ثابت یا متحرک

ارتودنسی به دو صورت ثابت و متحرک انجام می گیرد. انتخاب هر کدام بسته به شرایط بیمار و نظر ارتودنتیست دارد. در ارتودنسی ثابت بیمار نمی‌تواند دستگاه ارتودنسی را از دهان خارج سازد، بر خلاف ارتودنسی متحرک که بیمار معمولا هنگام غذا خوردن دستگاه را در می‌آورد. در ارتودنسی با دستگاه ثابت، براکت ها بر روی دندان ها چسبانده شدهه و ثابت می مانند. ولی در ارتودنسی متحرک، بیمار هر زمانی که بخواهد می تواند براکت ها را گذاشته و بردارد. نمی توان گفت کدام یکی از این روش ها بهتر از دیگری میی باشد زیرا هر کدام مزایا و معایب خود را دارند. اکثر ارتودنتیست ها پیشنهاد استفاده از ارتودنسی ثابت را دارند زیرا از آن به عنوان روشی دقیق تر و مطمئن تر یاد می کنند. ازز مزیت هایی که ارتودنسی متحرک دارد برداشتن آنها هنگام غذا خوردن است که باعث می شود بیمار به راحتی غذای مورد علاقه  ی خود را نوش جان کند.

ارتودنسی متحرک یا برای حرکات جزئی دندان ها استفاده می شود و یا برای برطرف کردن مشکلات فکی ( عقب بودن فک پایین یا بالا). از این روش فقط زمانی می توان استفاده کرد که بی نظمی دندان ها زیاد نباشد. این نوع درمان هم می تواند همراه ارتودنسی ثابت مورد استفاده قرار بگیرد و هم به صورت مستقل و تنها. امکان اینکه در روزز  های اول استفاده از این درمان، بیمار با مشکل تکلم روبرو شود زیاد است ولی بعد از گذشت چند روز این مشکل برطرف می شود.

رایج ترین درمان ارتودنسی، استفاده از براکت ها

استفاده از ارتودنسی ثابت رایج تر از نوع متحرک می باشد که خود شامل سه نوع می باشد: فلزی، شفاف یا سرامیکی و لینگوال

براکت ها  که از سیم ها و کش های مخصوص ساخته شده اند، به آرامی دندان ها را در مسیر درست حرکت می دهند. براکت های جنس های مختلفی دارند از جمله فلزی و سرامیکی که به سطح جلوی دندان ها وصل می شوند. ارتودنسی لینگوال نیز نوع  دیگری هستند که به پشت دندان ها متصل می شوند که قابل رویت نیستند ولی تمیز کردن آنها سخت تر است.

انواع  براکت های ارتودنسی

براکت های فلزی 

از براکت ها در ارتودنسی ثابت استفاده می شود که انوع مختلفی دارد. براکت های فلزی رایج ترین نوع درمان بوده و همه متخصصان ارتودنسی شرایط انجام این درمان را دارند. در این نوع درمان براکت ها به دندان ها چسبیده می شوند. براکت های فلزی می توانند به رنگ نقره ای یا طلایی نیز باشند. این نوع براکت ها استحکام و استقامت بالاییی دارند. مدتی طول می کشد تا بیمار به این براکت ها عادت کند زیرا امکان دارد لثه ها، هنگام وصل کردن آن ها اندکی اذیت شود ولی کم کم لثه و گونه ی بیمار به این براکت ها عادت می کند. بیشتر براکت های فلزی توسط نوار های پلاستیکی به نام لیگاتور به دندان ها متصل شده و براکت ها و قوس ها را متصل به هم نگه می دارد. لیگاتور ها رنگ های مختلفی دارند.

مراقبت از براکتهای فلزی

بعد از اینکه براکت های فلزی به دندان های شما متصل شد، باید مراقبت های لازم را برای موفقیت درمان اعمال کنید. یک سری از عادت های غذایی خود را در دو سالی که تحت درمان هستید باید تغییر دهید. از خوردن گوشت ها و سبزیجات سفت و هر چیز شبیه آنها باید خودداری کنید. از جویدن هر آنچه که امکان دارد به براکت ها بچسبد خودداری کنید. خوردن چیپس، پفک و هر چیز تردی که می تواند به براکت ها آسیب بزند خودداری کنید. به جای اینکه میوه هایی مثل سیب را گاز بزنید، آنها را به تکه های کوچک تقسیم کرده و سپس میل کنید. استفاده از نخ دندان برای تمیز کردن براکت های فلزی اندکی سخت است و به همین دلیل دستگاهی مخصوص طراحی شده است که به وسیله فشار آب براکت ها را تمیز می کند.

براکت های سرامیکی

براکت های سرامیکی به اندازه براکت های فلزی در دهان مشخص نیستند. این نوع براکتها در مقایسه با انواع فلزی خود اندکی گران تر هستند ولی ظاهر زیبایی دارند. افرادی که دوست ندارند از براکت های فلزی استفاده کنند و به همین دلیل سراغ ارتودنسی نمی روند، می توانند از این نوع براکت ها که زیاد قابل رویت نیستند، استفاده کنند.

براکت های سرامیکی  اندازه و شکلی شبیه براکتهای فلزی دارند ولی با رنگی شفاف یا همرنگ دندان.

مزایای استفاده از براکت های سرامیکی

یکی از بزرگترین مزایای استفاده از این نوع براکت ها، مشخص نبودن آنها می باشد. خود براکت های سرامیکی تغییر رنگ نمی دهند ولی در صورتی که بیمار سیگاری بوده و یا مصرف چای و قهوه ی بالایی داشته باشد، رنگ کش هایی که سیم ارتودنسی را روی این نوع براکت ها نگه می دارند و معمولا سفید و شفاف هستند تغییر خواهد کرد. البتهه  این کش ها معمولا ماهیانه عوض می شوند. ولی باید به این نکته اشاره کرد که رنگ خود براکت های سرامیکی  تغییر نمی کند.

معایب استفاده از براکت های سرامیکی

همه می دانند که سرامیک شبیه شیشه بوده و بسیار شکننده است، به همین دلیل براکت های سرامیکی در مقایسه با براکت های فلزی تحمل کمتری داشته و به مراقبت بیشتری نیاز دارند. هر ضربه ی کوچکی می توانند موجب شکستن آنها شود. بیمارانی که از این نوع براکت های استفاده می کنند باید هنگام غذا خوردن و انتخاب مواد غذایی مصرفی بیشتر دقت کنند. علت دیگری که برخی از بیماران ترجیح می دهند از براکت های فلزی به جای سرامیکی استفاده کنند، قیمت آنها می باشد. براکت های سرامیکی نسبت به انواع فلزی خود گران تر می باشند. تفاوت دیگری که این نوع براکت ها با انواع فلزی دارند طول درمان نسبتا طولانی تر آن ها می باشد. از آنجایی که این نوع براکت ها شکننده و حساس می باشند، ارتودنتیست شما از نیروی کمتری استفاده می کند که همین موضوع باعث می شود دندان ها با سرعت کمتری حرکت کنند.

ارتودنسی لینگوال

ارتودنسی لینگوال ( ارتودنسی مخفی ) به پشت دندان ها متصل می شوند و به همین دلیل هنگامی که لبخند می زنید قابل رویت نیستند. ارتودنسی لینگوال در مقایسه با براکت های معمول گرانتر می باشند ولی از آنجایی که در دهان مشخص نیستند، طرفداران زیادی دارد. البته ارتودنتیست شما می تواند تشخیص دهد آیا شما می توانید از این نوع براکت ها استفاده کنید یا نه. این نوع براکت ها هنگام لبخند زدن اصلا مشخص نیستند مگر اینکه از نزدیک به دهان شما نگاه شود. ارتودنسی لینگوال در همه جا انجام  نمی شود و اکثر ارتودنتیست ها نیز این روش را پیشنهاد نمی کنند زیرا ناراحتی که برای بیمار ایجاد می کند زیاد است. به عبارتی می توان گفت تنها مزیت این نوع درمان زیبایی آن است وگر نه این پروسه هم برای بیمار و هم ارتودنتیست سخت می باشد.

پیشنهاداتی برای کوتاه کردن طول درمان ارتودنسی

- استفاده از ابزارهای مخصوصی که برای براکت ها طراحی شده اند مثل مسواک های بین دندانی، نخ دندان مخصوص و مسواک ها برقی
- بعد از هر وعده غذایی، با مسواک مخصوص و خمیر دندان حاوی فلوراید و نخ دندان، دندان های خود را به دقت تمیز کنید.
- از دهان شویه های ضد عفونی کننده استفاده کنید.

حفاظت از براکت ها

- اگر عادت دارید ناخن هایتان را بخورید، حتما باید سعی کنید آن را ترک کنید
- اگر عادت دارید هر وسیله ای که دستتان است مثل مداد یا خودکار را داخل دهانتان گذاشته و بجویید، برای درمان موفق ارتودنسی حتما باید این عادت را نیز ترک کنید
- از خوردن غذاهای سفت و چسبنده مثل بعضی از شکلات ها خودداری کنید

مراقبت بعد از ارتودنسی، نقش حیاتی در گرفتن بهترین نتیجه

بین براکت ها فاصله ی بسیار اندکی وجود دارد که باعث می شود بعد از خوردن غذا، پلاکت ها به راحتی گیر کنند که همین موضوع در طول زمان باعث پوسیدگی دندان، بیماری های لثه، افتادن لکه و نقطه های سفید روی دندان می شود. به همین دلیل مسواک زدن و استفاده از نخ دندان بعد از صرف هر وعده غذایی اهمیت بسیار بالایی دارد. میزان موفقیت درمان ارتودنسی به نحوه مراقبت شما بستگی دارد. در صورتی که مراقبت های لازم را به درستی انجام داده و به مشورت های متخصص ارتودنسی به خوبی عمل کرده باشید، می توانید از موفقیت این درمان مطمئن باشید.

نوع دیگر ارتودنسی، دستگاه متحرک

ارتودنسی نامرئی (اینویزیلاین) این نوع درمان نامرئی بوده و به صورت قالب در دهان شما قرار می گیرند و به راحتی هنگام غذا خوردن، مسواک زدن و استفاده از نخ دندان قابل برداشتن هستند. در این روش نیازی به براکت و سیم نیست. در این نوع درمان از پلاک هایی استفاده می شود که توسط تکنولوژی رایانه ای ساخته شده اند. هنگامی که این پلاک های متحرک در داخل دهانتان قرار دارد، از خوردن غذا های سفت، نوشیدن چای و قهوه و سیگار کشیدن خودداری کنید زیرا این پلاک ها تغییر رنگ می دهند. اگر از این نوع درمان استفاده می کنید خیلی باید مراقب باشید زیرا در صورت شکسته شدن یا تغییر شکل دادن پلاک ها، روند درمان با مشکل مواجه خواهد شد.

مزایای استفاده از ارتودنسی نامرئی

- قابل رویت نیستند
- هنگام غذا خوردن و یا مسواک زدن برداشته می شوند
- در ساخت آنها از تکنولوژی سه بعدی رایانه ای استفاده شده است
- به دندان های شما آسیب نمی زنند

معایب استفاده از ارتودنسی نامرئی

- قیمت ارتودنسی نامرئی در مقایسه با بقیه درمان های ارتودنسی گران تر است
- طول درمان این روش با روش براکت های فلزی یکسان است
- این نوع درمان برای همه بیماران استفاده نمی شود

مثل همه درمان های دیگر همکاری بیمار برای گرفتن نتیجه مطلوب بسیار حائز اهمیت می باشد. اگر می خواهید ارتودنسی موفقی داشته باشید، فرقی نمی کند ثابت یا متحرک، باید مراقبت های لازم را به درستی انجام داده و مشورت های متخصص ارتودنسی را اعمال کنید.

مینی اسکرو در ارتودنسی

 

مینی اسکرو ها (TADs) در ارتودنسی به عنوانی ابزارهای موقتی برای تقویت انکوریج مورد استفاده قرار می گیرند. ارتودنتیست می تواند از کش، قطعات کوچک فلز و گاهی هدگیر برای حرکت دادن دندانها کمک بگیرد. اما اولین وسایل تیتانیومی تغییر یافته تحت عنوان TAD یا مینی اسکرو به ارتودنتیست کمک می کنند تا نیرو را در جهت مناسبب اعمال کند. این ویدیو کاربرد مینی اسکرو ها را توضیح می دهد. TAD مخفف ابزار موقتی انکوریج (Temporary Anchorage Device) می باشد. مینی اسکروها قطعات کوچک فلزی هستند که در قالب پیچ های جراحی کوچکی به طور موقت داخل استخوان فک و لثه قرار داده می شوند. این یک جراحی نسبتا کوچک است. پس از قرار دادن مینی اسکرو ها به عنوان انکوریج در محل می مانند و معمولا جابجا نمی شوند تا وقتیکه توسط دکتر به طور فیزیکی خارج گردند. مینی اسکرو ها در شرایطی مورد استفاده قرار می گیرد که برای حرکت دادن دندان به یک انکوریج قوی نیاز باشد. مینی اسکرو همچنین در بیمارانی استفاده می شود که برخی دندانهای دائمی را ندارند. فایده یک TAD بر اساس قواعد اولیه فیزیک می باشد. ما می دانیم که برای هر عملی عکس العملی برابر و مخالف آن وجود دارد. در دهان وقتی که ما بین دندانها کش یا کویل قرار می دهیم هر دو تمایل به حرکت دارند. توانایی دندانها برای حرکت درون استخوان در طی زمان چیزی است که به ما اجازه می دهد دندانها را ارتودنسی کنیم. یک مینی اسکرو قرار داده می شود تا ارتودنتیست بتواند یک سیستم نیروی اختصاصی برای حرکت دندان طراحی کند. قرار دادن مینی اسکرو معمولا یک تلاش گروهی است که هم ارتودنتیست و هم جراح فک و صورت شما را درگیر می کند. ارتودنتیست تان شما را به یک جراح ارجاع می دهد که شرایط اختصاصی شما را ارزیابی کند، پروسه جراحی را تشریح کند، تست های تشخیصی معینی را انجام داده نهایتا زمان جراحی را تعیین می کند. برای جراحی خیلی مهم است که دهان تمیز باشد. ما از بیماران می خواهیم که دندانهایشان را مانند همیشه نخ دندان کشیده و مسواک بزنند. همچنین بهتر است با لباس آزاد و راحت برای جراحی بروید. قراردادن مینی اسکروها مثال عالی دیگری از این مهم است که چگونه ارتودنتیست ها و جراحان فک و صورت اغلب با همدیگر کار می کنند تا بهترین نتیجه درمانی را برای بیماران بدست آورند. "اونا به من گفتند که چه اتفاقی قراره بیفته و چه جوری قراره کار کنن واسه همین من خیلی راحت تر بودم" جراحی در مطب جراح فک و صورت تحت بی حسی موضعی انجام می شود. مینی اسکرو به سادگی در محل مناسب پیچانده می شود و بیمار می تواند فعالیت های معمول خود را همان روز از سر بگیرد. بیماران معمولا بعد از جراحی حال خوبی دارند و هرگونه ناراحتی را می توان با داروهای بدون نسخه برطرف نمود. بیمار باید بداند که مینی  اسکرو و بافت لثه اطراف آن باید خیلی تمیز نگه داشته شود. اگر تمیز نگه داشته نشود، لثه می تواند ملتهب شده و ممکن است عفونت رخ دهد. لثه و بافت استخوانی ملتهب و عفونی می توانند موجب تضعیف مینی اسکرو شوند و ممکن است لازم باشد خارج گردد. همچنین یک مینی اسکرو ممکن است در گذر زمان لق شود. به یاد داشته باشید که این یک ایمپلنت موقتی است و در صورت لق شدن نیاز به جایگزینی دارد. مینی اسکروها منجر به نتایج قابل پیش بینی می شوند. آنها با ارتودنتیست اجازه می دهند دندانها را در جهاتی حرکت دهند که تنها ابزارهای روی دندانها قادر نیستند. مینی اسکروها طول درمان را کنترل می کنند و در بیماران هر سنی قابل استفاده هستند. مینی اسکرو ها را می توان در بسیاری از نواحی دهان قرار داد. "من دوسش دارم و فکر می کنم کمک می کنه لبخند من قشنگ تر بشه" و بالاخره اینکه مینی اسکرو ها ممکن است به عنوان بخشی از برنامه ارتودنسی مورد استفاده قرار گیرند و از درمان گرانتر و سخت تر جلوگیری کند. ممکن است بیمار برای فعال کردن دستگاه ارتودنسی و استفاده سریع از مینی اسکرو ارجاع داده شود. برخی بیماران مینی اسکروها را تنها برای بخشی از درمان خود دارند که ممکن است در حدود ۶ ماه باشد. در حالیکه بقیه در کل طول درمان ارتودنسی مینی اسکرو ها را دارند. هنگامی که مینی اسکرو برای مدت درمانی طولانی تری مورد نیاز است ممکن است لازم باشد موقعیت آن عوض شود. وقتی که درمان خاتمه یافت می توان مینی اسکرو ها را خارج کرد (معمولا بدون نیاز به بی حسی موضعی  و یا با استفاده از کرم های بی حسی سطحی). برای اطلاعات بیشتر پرسش های خود را از ارتودنتیست و یا جراح فک و صورت بپرسید.

فواید استفاده از ایمپلنت در درمان ارتودنسی

استفاده از ایمپلنت دندان یا ابزارهای قابل کاشت دیگر در ارتودنسی فواید مهمی دارد:
– به عنوان روشی برای افزایش تثبیت ابزار ارتودنسی
– عدم شکایت بیمار از مشکلات مربوط به استفاده از برخی ابزارهای ناخوشایند ارتودنسی
– کوتاه شدن زمان درمان
– انجام برخی کارهای درمانی که سابقا تصور میشد بدون جراحی امکان پذیر نیست

کار ارتودنسی بالینی بستگی زیادی به مناسب بودن لنگرگاه یا انکوریج دارد. انکوریج به مقاومت بدن در مقابل جا به جایی گفته میشود. قانون سوم نیوتون بیان میدارد که در مقابل هر عملی، عکس العملی وجود دارد که معادل نیروی وارد شده و در خلاف جهت آن است. بنابراین ابزار ارتودنسی طوری طراحی شده است که در مقابل حرکت ناخواسته دندان بتواند مقاومت کند.
پروفیت در مورد برنامه ریزی درمان ارتودنسی میگوید:
“امکان ندارد بتوانیم تنها دندانی را که میخواهیم حرکت دهیم، در نظر بگیریم. نیروی عکس العمل بر تمام قوس دندانی تاثیر میگذارد و باید آن را به دقت آنالیز، ارزیابی و کنترل کرد. یک جنبه مهم درمان ارتودنسی ثابت به حداکثر رساندن حرکت مورد نظر دندان به صورتی است که در عین حال عوارض ناخواسته اعمال نیرو به حداقل برسند.”

برای حرکت دادن دندان، بخشهایی از ساختارهای دهان که در مقابل حرکت مقاومت میکنند و به عنوان لنگرگاه عمل میکنند، برای هل دادن بخشهای دیگری که قرار است حرکت کنند، استفاده میشوند. معمولا بخشی که به عنوان لنگرگاه استفاده میشود، شامل چند دندان است که مساحت سطح ریشه آنها بیشتر از بخشهایی از دندان است که میخواهند حرکت کنند و یا این که از تعداد بیشتری از دندانها به عنوان لنگر استفاده میشود. این مفهوم لنگر در بیشتر موارد ارتودنسی به خصوص در شرایط پیچیده تر مهم است.
در واقع درمان برخی مال اکلوژنها اغلب به واسطه لنگرگاه محدود یا تعیین میشود. روشهای متعددی وجود دارند که متخصص ارتودنسی از آنها برای تقویت مهار استفاده میکند از جمله ابزارهای کمکی مانند هدگیر، کمان عرضی کام (ترانس پالاتال) و ابزارهای دیگر.
بسیاری از این ابزارها برای بیمار راحت نیستند و استفاده از آنها سخت است در نتیجه اغلب نتایج کمتر از حد مورد انتظار است. بنابراین سختی و راحت نبودن ابزارهای ارتودنسی ثابت در نتایج درمان تاثیر گذار است.
اخیرا مفهوم استفاده از ایمپلنت دندان به عنوان لنگرگاهی برای تثبیت، به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفته است.

هنگامی که براکت ارتودنسی در دهان داریم، چه چیزهایی نباید بخوریم؟

براکت یک ابزار ارتودنسی ثابت است که برای صاف و مرتب کردن دندانها استفاده میشود و به شما لبخندی زیبا هدیه میکند.
هنگامی که در دوره درمان ارتودنسی با براکت به سر میبرید، از مصرف برخی غذاها که ممکن است به سیم براکتبچسبند و تمیز کردن دهان را سخت کنند باید پرهیز نمایید.
برخی مواد غذایی نیز ممکن است به براکتها صدمه وارد کنند. در مدتی که براکت در دهان دارید باید دائما دندانها و براکتهای خود را با استفاده از روش و ابزار مناسب تمیز کنید.
براکتهای ارتودنسی با نوعی چسب مخصوص به دندانها چسبانده شده اند. این چسب (سمان) طوری طراحی شده است که براکتها و بندها را در مدت احتمالا چند ماهه درمان به دندانها بچسباند.
همین که دندانها صاف و ردیف شدند، براکت و بند خارج شده و چسب نیز از سطح دندانها زدوده میشوند. این چسب طوری طراحی شده که نیروی زیادی برای تمیز کردن چسب از سطح دندانها لازم نباشد چون اگر نیروی زیادی اعمال شود ممکن است به دندانها آسیب وارد کند.

غذاهای سفت مانند نان خشک، آجیل، یخ، کباب دنده و گوشتهای استخوان دار و هویج خام از جمله مواد غذایی هستند که در این دوران باید از مصرف آنها اجتناب کنید.
اگر نوشیدنی خنک میخواهید بنوشید از مصرف یخ پرهیز کنید. این مواد ممکن است چسب دندان را خراب کرده و براکت، بند و سیم ارتودنسی را بشکنند یا جدا کنند که در این صورت باید دوباره به مطب مراجعه کنید تا متخصص ارتودنسی آنها را  سر جای خود قرار داده و بچسباند. مسلما این وضعیت مدت درمان را طولانی تر میکند و شما را به زحمت می اندازد. میتوانید هر زمان که میخواهید میان وعده مصرف کنید اما حتما به نوع میان وعده ای که مصرف میکنید، توجه کنید. از مصرف میان وعده های ترد مانند چیپس، شکلات، کوکی، بیسکوئیت، ذرت بو داده و پفک پرهیز کنید. به جای این مواد غذایی میتوانید از میان وعده های نرمتر و سالمتر مانند ماست کم چرب، پودینگ و بستنی ساده استفاده کنید.

از مصرف غذاهای چسبناک مانند کارامل، شکلات کشی، پاستیل و آدامس نیز باید اجتناب کنید چون ممکن است به براکت چسبیده و آن را از جای خود برانند یا جدا کنند که باز این امر منجر به طولانی تر شدن دوره درمان و زحمت مضاعف شما میشود.
یکی دیگر از غذاهای مضر مصرف غذاهای حاوی قند زیاد است که باعث پوسیدگی دندان میشوند. ابزار ارتودنسی باعث  میشود تمیز کردن دهان و رعایت بهداشت دشوارتر شود چون ساختار براکت مستعد تجمع پلاک در اطراف آن است. این زمینه پوسیدگی دندان را فراهم میکند بنابراین نباید با مصرف مواد قندی به افزایش احتمال پوسیدگی دندان کمک کنید.
غذاهای اسیدی به مینای دندان آسیب وارد میکنند. از آنجایی که براکت تمیز کردن دندانها را دشوار میکند، اسید ناشی از غذاهای اسیدی در نواحی که مسواک به آنها دسترسی ندارد باقی می ماند. اسید مینای دندان را حل میکند و آن را مستعد پوسیدگی دندان میسازد. لیمو و مرکبات دیگر اسیدی هستند و در دوران درمان براکت باید از مصرف آنها خودداری کنید.
غذاهای اسیدی دیگر عبارتند از ترشی جات و نوشیدنیهای گاز دار. اگر به لیموناد خیلی علاقه دارید، بهتر است به جای آب لیمو از شیر یا خامه استفاده کنید.

هدف ارتودنسی همیشه زیبایی دندان نیست

درمان های ارتودنسی همیشه برای ردیف کردن دندان ها و زیبایی نیست. در خیلی موارد انجام دیگر درمان های دندانپزشکی نیازمند آماده سازی ارتودنسی است. این درمان ها بویژه در افراد میانسال یا مسن تر انجام می شود. مهم ترین مثال در این موارد فضاهای اضافی در فک، درمان های جایگزینی مثل ایمپلنت و درمان های مرتبط با صدمات است. در این موارد هدف درمان های ارتودنسی براساس نیاز بیمار طراحی می شود. 

پرداخت اقساطی هزینه درمان

هزینه درمان ارتودنسی بر مبنای پیچیدگی درمان و طول دوره درمان تعریف می شود. نحوه پرداخت در بیشتر مطب های ارتودنسی به صورت اقساط تعریف می شود که در آن یک سوم هزینه به صورت اولیه و بقیه به صورت اقساط ماهانه تعریف می شود. در بیشتر موارد بیمه ها برای این کار هزینه عمده ای پرداخت نمی کنند.

اطمینان از حضور متخصص طی دوره درمان

درمان ارتودنسی، درمان طولانی مدتی است که دوره فعال آن دست کم 1.5 سال است. پس از این دوره برای حفظ نتیجه به دست آمده شما همچنان نیاز به مراجعه دارید؛ بنابراین اطمینان از حضور متخصص ارتودنسی درمان کننده باعث پیشگیری از مشکلات درمان ناتمام و کم شدن هزینه به علت تغییر دکتر می شود، بنابراین در مراجعه به مراکزز و کلینیک هایی که متخصص ارتودنسی به عنوان همکار در آنجا حضور دارد و امکان تغییر وجود دارد هوشیار باشید.

سطح رضایت مندی خود را بسنجید

جزئیات دیگری هم وجود دارد که شما هنگام مراجعه به متخصص ارتودنسی باید مدنظر داشته باشید:

ـ چه کسی خدمات درمانی را در محل درمان به شما ارائه می دهد، خود متخصص یا دستیاران او؟

ـ دکتر هنگام مشاوره چقدر وقت برای شما و برای رفع نگرانی شما ارائه می دهد؟ آیا روش های درمان را خود متخصص برای شما توضیح می دهد یا آن را به همکاران محول می کند؟

ـ فضای محل درمان چه حسی به شما می دهد؟ بهتر است بدانید که شما تا مدتی نیاز به رفت و آمد در آن محل دارید. حسی کلی که از آنجا می گیرید باید مثبت باشد.

ارتودنسی تخصصی

ارتودنسی تخصصی

امروزه وظیفه ارتودنتیست‌ها فقط ردیف کردن دندان‌ها نیست. ایجاد لبخند زیبا، نیازمند توجه به مسائل بسیاری است که یکی از آنها ردیف بودن دندان‌هاست.

متخصص ارتودنسی به جای فکر کردن ساده به این که دندان ها را ردیف کند، باید به ایجاد لبخندی فکر کند که بتواند اعتماد به نفس، جذابیت و از همه مهم تر شادی و خوشحالی بیشتری را برای کودکان، نوجوانان و بزرگسالان فراهم کند. متخصص ارتودنسی باید به این مساله اعتقاد داشته باشد که درمان با ارتودنسی، بتواند سودمندی همیشگی و فرصت های بیشتری برای بیمار فراهم کند.

معاینه کودکان در 7 سالگی

پیشنهاد انجمن های ارتودنسی این است که همه کودکان باید در هفت سالگی از سوی متخصص ارتودنسی معاینه شوند. تشخیص اولیه مشکل ارتودنسی مثل کجی دندان ها، از دست رفتن زود هنگام دندان شیری، پوسیدگی دندان شیری، مشکلات رشدی و انحراف دادن فک در هنگام بستن فک ممکن است منشأ مشکلات شدیدتر در آیندهه باشد. در این موارد کشف مشکل و پیروی از دستورات متخصص ارتودنسی، درمان های بعدی را آسان تر می کند.

مراجعه به متخصص ارتودنسی

توجه داشته باشید، افرادی که فقط درمان ارتودنسی انجام می دهند، همیشه نمی توانند متخصص ارتودنسی باشند؛ همچنان که در تبلیغات و در تابلوها عبارت هایی مثل دندانپزشک، ارتودنسی یا دندانپزشک مختصص ارتودنسی، متخصص دندانپزشکی اطفال، ارتودنسی پیشگیری یا به طور اختصاصی ارتودنسی دیده می شود که هیچ کدام دلیل متخصص ارتودنسی بودن آنها نیست. افراد متخصص واقعی در مهر نظام پزشکی خود کلمه متخصص ارتودنسی را قید کرده و عضو انجمن ارتودنتیست های ایران هستند که در سایت انجمن ارتودنتیست های ایران اسامی آنها قابل مشاهده است.

حتی درباره درمان مشکلات ارتودنسی کودکان دیده می شود که در بسیاری از موارد، مراجعه به دندانپزشک یا متخصص دندانپزشکی اطفال باعث انحراف از درمان درست شده و به جای بهتر شدن درمان باعث پیچیده تر شدن درمان شده است.
در بیشتر موارد، نیاز به مداخله فوری و تجویز دستگاه ارتودنسی نیست، چیزی که همکاران دندانپزشکی اطفال به آن اعتقاد دارند. چیزی که متخصصان ارتودنسی به آن اعتقادد  دارند، این است که فرآیند رشد و تکامل به طور صحیح پیش برود.

درمان مشکلات فکی پیش از سن بلوغ

هرچند درمان ارتودنسی در تمام سنین امکان پذیر است، ولی برخی درمان ها در بعضی سنین بهتر و راحت تر انجام می شود. بهترین فردی که بتواند بهترین زمان را به شما توصیه کند، متخصص ارتودنسی است.
مشکلات فک در کودکان و نوجوانان تا قبل از بلوغ قابل تغییر و هدایت است. بعد از این دوره درمان های استتاری یا ترکیب درمان های ارتودنسی و جراحی فک قابل انجام است.. در بعضی بیماران امکان گسترش قوس فکی برای ایجاد فضای بیشتر وجود دارد. در این موارد درمان زودتر از موعود و درمان دیرهنگام صدمه یکسانی به بیمار وارد می کند؛؛ بنابراین مشاوره متخصص ارتودنسی را در هفت سالگی از دست ندهید.

مراحل ارتودنسی

مراحل ارتودنسی

در این قسمت، مراحل ارتودنسی کودکان، ارتودنسی بزرگسالان، و بارداری که در صورت به کار بردن روش های معمول تر (ارتودنسی ثابت) به کار می روند، شرح داده شده است.

مرحله اول: قرار دادن براکت ها بر روی دندان: هنگامی که بیمار به مطب متخصص ارتودنسی مراجعه می کند، ابتدا یک جلسه مشاوره اولیه برای وی انجام می شود که شامل معاینه اولیه، بررسی سابقه مشکلات دندان و نیز مشاهده عکس رادیولوژی تهیه شده از دندان ها و استخوان فک است. هنگامی که بریس ها بر روی دندان قرار گرفت،، از رترکتور گونه برای واضح و خشک نگه داشتن دندان ها در طول درمان استفاده می شود. به این ترتیب ابتدا دندان ها برای اطمینان از اتصال صحیح براکت ها به آنها، صیقل داده شده و سپس با جریان هوا خشک می گردند.
در ادامه از یک حالت دهنده مخصوص در سطوح جلوی دندان ها برای مدت ۳۰ ثانیه استفاده می شود تا به این ترتیب دندان ها برای چسباندن براکت ها آماده شوند. سپس حالت دهنده پاک شده و دندان ها خشک می شوند و از چسب مخصوص بر روی دندان ها برای بهبود فرآیند باندینگ استفاده می گردد.
در این زمان، چسب مخصوص دندان پزشکی پشت براکت ها قرار گرفته و براکت ها بر روی محل های از پیش تعیین شده بر روی دندان ها قرار می گیرند. هنگامی که براکت ها در محل مناسب قرار گرفت، چسب اضافی از محل پاک می شود و براکت ها با استفاده از یک پرتو قوی در محل خود محکم می شوند. سپس رترکتور از دهان بیمار خارج شده و سیم های ارتودنسی در محل قرار می گیرند.
کل فرآیند باندینگ براکت ها و قرار دادن سیم های ارتودنسی به حدود ۱۰ تا ۲۰ دقیقه زمان نیاز دارد. طول مدت ارتودنسی در کودکان، بزرگسالان و بارداری اغلب با توجه به زمان مورد نیاز برای قرار دادن صحیح لوازم ارتودنسی بر روی دندان ها به منظور درمان مشکلات خاص بیمار تعیین می شود.
هنگامی که بریس های فلزی برای اولین بار در دهان بیمار قرار گرفته و وضعیت آنها تنظیم شد، بیمار کمی با احساس سفتی در دهان خود مواجه می شود که معمولاً می تواند با درد برای حدود چهار تا شش ساعت پس از کامل شدن جلسه درمان همراه شود. این درد نتیجه مستقیم سفت شدن سیم های ارتودنسی قرار داده شده بر رویی دندان ها است. در این زمان بیمار می تواند از داروهای مسکن موجود در داروخانه ها بدون نیاز به نسخه پزشک برای کاهش درد احتمالی خود استفاده نماید. درد بیمار در اینن شرایط احتمالاً با گذشت سه تا پنج روز از تکمیل درمان کاهش پیدا خواهد کرد.

مرحله دوم: جلسات مراجعه به متخصص ارتودنسی: هنگامی که بریس های فلزی در محل خود قرار گرفتند، لازم است بیمار بطور منظم با متخصص ارتودنسی خود ملاقات نماید. دلیل این ملاقات ها به خاطر کشیده شدن و ضعیف شدن گره های الاستیکی نگه دارنده سیم های ارتودنسی در محل، با گذشت زمان می باشد. بدون انجامم اصلاحات لازم، سیم های ارتودنسی در بارداری، بزرگسالان و کودکان قابلیت خود برای وارد کردن فشار مناسب به دندان ها جهت تغییر موقعیت آنها و دستیابی به اهداف درمانی مورد نظر را به تدریج از دست خواهند داد.
در طول جلسه اصلاح وضعیت بریس ها، متخصص ارتودنسی در کودکان، بزرگسالان و بارداری همچنین می تواند وضعیت حرکت دندان ها و بهبود ایجاد شده در آنها را از نزدیکک بررسی نماید. به این ترتیب ممکن است به بیمار پیشنهادات خاص جهت بهبود نتایج نهایی حاصل درمان ارائه شود.
حرکت دندان ها از محل خود حداقل به سه هفته زمان نیاز دارد. این شرایط به معنی این است که جلسات مورد نیاز برای تنظیم بریس ها هر سه تا ده هفته یکبار برگذار خواهد شد. به هر حال امروزه با سیم های ارتودنسی جدید، تعداد جلسات اصلاح و تنظیم بریس کاهش یافته و در واقع مدت زمان ماندگاری نتایج درمان ارتودنسی در کودکان،، بزرگسالان و بارداری افزایش یافته است.
جلسات ملاقات با متخصص ارتودنسی برای تنظیم بریس ها شامل باز کردن گره های رنگی الاستیک است که وظیفه نگه داشتن بریس ها بر روی دندان را بر عهده دارد. علاوهه بر این در طول این جلسات سیم های ارتودنسی باز شده و دندان ها بطور کامل تمیز شده و پاک می شوند. متخصص ارتودنسی در ادامه وضعیت پیشرفت درمان را بررسیی کرده و از سیم های ارتودنسی و بندهای جدید استفاده می کند. در صورتی که بتوان در این زمان از روش های درمان جایگزین استفاده کرد، متخصص ارتودنسی در کودکان،، بزرگسالان و بارداری درباره این روش ها با شما صحبت خواهد کرد. در ادامه از سیم های ارتودنسی و الاستیک های جدید برای ادامه حرکت دندان ها و تداوم شرایط درمانن  استفاده خواهد شد.

مرحله سوم: برداشتن براکت ها: هنگامی که متخصص ارتودنسی کامل شدن دوره درمان را اعلام نماید، بریس های دندان با استفاده از یک فرآیند ساده و به نسبت بدون درد از دهان بیمار خارج خواهد شد. هنگامی که همه براکت ها خارج شدند، چسب های باندینگ باقیمانده با استفاده از یک ابزار مخصوص از روی دندان ها پاک خواهد شد. اینن ابزار مشابه وسیله ای است که برای ترمیم پوسیدگی های دندان استفاده می شود، اما به خاطر اینکه نیازی به حذف ساختارهای دندان در این حالت نیست، درد بیمار در این شرایط در سطح حداقل خواهد بود. پس از اینکه همه چسب های باندینگ پاک شد، لثه ها ممکن است تا حدودی ملتهب شوند، اما این شرایط معمولاً با گذشت چند روز با مسواک زدن و نخ دندان کشیدن مناسب بر طرف خواهد شد.

مرحله چهارم: مراقبت های پس از ارتودنسی: در حدود یک هفته پس از برداشتن بریس های دندان، یک جلسه ملاقات با متخصص ارتودنسی در کودکان، بزرگسالان و بارداری برای کار گذاشتن پلاک های متحرک برگذار خواهد شد. به هر حال، گاهی اوقات پلاک های متحرک از قبل ساخته شده و در جلسه برداشتن بریس ها، بر روی دندان ها قرار خواهند گرفت.
پلاک های متحرک ابزارهای ارتودنسی خاص هستند که استفاده از آنها پس از تکمیل درمان برای حفظ نتایج ناشی از درمان ارتودنسی در کودکان، بزرگسالان و بارداری لازم وو ضروری است. در طول این مرحله از درمان، دندان ها به نسبت بی ثبات هستند و می بایست برای تکمیل موفقیت آمیز درمان با استفاده از این پلاک ها در محل نگه داشتهه شوند.
پلاک های دندان بطور سفارشی برای دهان بیمار ساخته می شوند. در طول شش ماه اول پس از برداشتن بریس های دندان، لازم است که این پلاک ها در طول بیست و چهار ساعت شبانه روز استفاده شوند. اما پس از گذشت این دوره، استفاده از پلاک های متحرک فقط در طول زمان شب انجام می شود، اما با این وجود در این رابطه لازم است به نظر متخصص ارتودنسی در کودکان، بزرگسالان و بارداری و صلاحدید وی توجه شود.

انواع ارتودنسی

ارتودنسی دیمون

بریس های ارتودنسی دیمون از فلز مشابه مورد استفاده در تولید بریس های فلزی سنتی ساخته می شود. به هر حال، بریس  های دایمون نیازی به استفاده از الاستیک ندارند و به این ترتیب تعداد جلسات درمانی کمتر و نیز سایش کمتر در نتیجه استفاده از آنها بر روی دندان ایجاد می شود. ارتودنسی دیمون از فلز، سرامیک، یا براکت هایی شفاف ساخته می شود. این بریس ها اندازه ای مشابه بریس های فلزی دارند، اما در آنها از گیره های مخصوص برای کمک به نگه داشتن سیم های ارتودنسی جهت هدایتت دهان ها به محل صحیح استفاده می شود. این گیره ها به کاهش فشار وارد شده به دندان کمک کرده و به خاطر عدم نیاز به الاستیک یا جایگزینی آن، نیاز کمتری به اصلاحح دارند.

ارتودنسی نامرئی

ارتودنسی نامرئی یک مجموعه از سینی های (تری) نامرئی، متحرک و راحت اکریلیک است که دندان ها را مشابه بریس ها صاف می کند. این نوع سینی ها نه تنها نامرئی هستند، بلکه متحرک نیز می باشند و به همین خاطر بیمار می تواند در طول دوره درمان به راحتی غذا خورده و نوشیدنی مصرف نماید و نیز مسواک زدن و نخ دندان کشیدن نیزز برای بیمار راحت تر است. استفاده از این نوع تراز کننده ها ساده و راحت است و به علت عدم استفاده از فلز، باعث ایجاد سایش در داخل دهان در طول دوره درمان نمی شوند.

ارتودنسی لینگوال یا مخفی

بریس های زبانی پشت دندان ها مخفی شده (ارتودنسی لینگوال) و به همین خاطر در هنگام لبخند زدن «نامرئی» هستند. بریس های ارتودنسی لینگوال به صورت ۱۰۰۰% سفارشی و با توجه به شکل دندان های بیمار و از فلز ساخته می شوند. این نوع بریس  ها یک انتخاب مناسب برای ورزشکاران، مدل ها، بازیگران، نوازندگان آلات موسیقی که ابزارهای بادی می نوازند، و نیز افراد حرفه ای بزرگسال هستند.

مدت زمان ارتودنسی

درمان ارتودنسی معمولاً به ۶ تا ۳۰ ماه زمان با توجه به سن فرد، شدت مشکلات دندان، و روش درمانی مورد استفاده نیاز دارد.